سرمایه گذاری خطرپذیر در طرح های دانش بنیان

برتری شرکت‌های کوچک و متوسط نسبت به شرکت‌های بزرگتر، در شیوه عملکرد سازمانی آنهاست. شرکت‌های کوچک انعطاف پذیر‌ترند، نسبت به تغییرات خارجی از خود واکنش نشان می‌دهند و از ارتباطات داخلی کارامدتری برخوردارند. لیکن از بُعد مدیریتی و فنی و کمبود منابع مالی با مشکل مواجهند. عموما این شرکت‌ها در دستیابی به منابع تامین مالی از طریق وام‌های بانکی و سایر کانال‌های سنتی تامین مالی موفق نیستند زیرا اندازه کسب‌وکار و میزان امنیت آن، از جمله مهمترین شاخص‌های ارزیابی بانک‌ها برای سرمایه‌گذاری هستند، طوری که مدیران بانک‌ها، کسب‌وکارهای بزرگتر را به کوچکتر ترجیح می‌دهند. شرکت‌های کوچک و جدید نزد بانک‌ها، هم از نظر فنی و هم از نظر جایگاهشان در بازار چندان معتبر نیستند و این امر ارزیابی‌های بانک‌ها را با مشکل مواجه می‌کند. از سوی دیگر بانک‌ها برای اعطای وام، متحمل هزینه بررسی، راهبری و پیگیری اعتبارات نیز می‌شوند، لذا اعطای وام‌های بزرگتر نسبت به کوچکتر، برای بانک‌ها مقرون به صرفه‌تر است.سرمایه‌گذاران خطرپذیر مدیران خبره ریسک سرمایه‌ها هستند و از نوآورترین و امیدبخش‌ترین شرکت‌ها حمایت مالی و مدیریتی به عمل می‌آورند. این حمایت‌ها از ایده‌های جدیدی است که قادر به تامین مالی از طریق بانک‌ها نیستند و محصولات و خدمات را از طریق مشارکت در مدت زمان ۵ تا ۸ سال به نتیجه می‌رسانند. در واقع زمانی که سرمایه‌گذاری صورت می‌گیرد، سرمایه‌گذار مالک بخشی از سهام شرکت سرمایه‌پذیر می‌شود که عملا تا زمان بلوغ شرکت(۵ تا ۸ سال بعد) غیر قابل نقد کردن است. در عین حال شرکت مبتنی بر فناوری، نیازمند سرمایه‌گذاری‌های بیشتر نیز هست که معمولا هر سال یا هر ۲ سال یکبار بر اساس ارزشگذاری توافق شده اتفاق می‌افتد. لیکن تا زمانی که شرکت اکتساب نشده یا وارد بازار سرمایه عمومی نشده است، نمی توان ارزش دقیقی برای آن تعیین نمود.